Bericht van een mislukte blogger

Oké, het is officieel… Ik ben een blogmislukkeling. In de bijna drie maanden sinds ik het wonderschone Holland heb verlaten, heb ik slechts twee blogs weten te produceren... Terecht wordt ik door velen gestalkt met smeekbedes om een vervolg. Zelfs de webmasters van waarbenjij.nu bestoken me met mailtjes om me aan te sporen weer eens een berichtje te posten. Tja, dan weet je dat het serieus is... Hoogste tijd dus voor een uitgebreide update van mijn avonturen hier in nog immer wonderschoon Bolivia!

Mijn laatste blog schreef ik net voor de wintervakantie van school. Die vakantie heb ik benut voor mijn eerste toeristische tripje door Bolivia. Eerste stop: La Paz. Op de heenweg vanuit Nederland had ik al een korte tussenstop gemaakt in La Paz, maar veel meer dan de hoogte (hoge hartslag, kortademigheid en dikke vingers) heb ik er toen niet van meegekregen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen dus. Samen met drie andere Nederlandse chicas, waarvan er twee vanuit La Paz naar Nederland zouden vliegen. Na aankomst merkte ik dat mijn lichaam inmiddels een beetje is gewend aan de hoogte. Ik zou nog steeds niet de marathon van La Paz kunnen lopen, maar normale activiteit kost in ieder geval geen moeite. En dan blijkt La Paz een heel leuke en gezellige stad te zijn!

Na afscheid te hebben genomen van huisgenootjes Marloes en Ancilla vervolgden huisgenoot en vrijwilligerscollega Judith en ik onze reis naar het Titicacameer. Het Titicacameer is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld, op de grens tussen Bolivia en Peru. Een boemelbus rijdt ons in 3,5 uur van de hoofdstad La Paz naar Copacabana, een toeristendorpje aan het meer. Terwijl ik in de bus probeer het hardnekkige ´het was in Copa, Copacabana´ uit mijn hoofd te krijgen, doemt het meer naast ons op. Glinsterend water zover je kunt kijken, en op de achtergrond wit besneeuwde bergtoppen... Wauw! In Copacabana beklimmen we een berg, om van daar de zonsondergang in het meer te zien. Dan eist de hoogte toch wel weer zijn tol; 200 meter klimmen met een starthoogte van 4000 meter leidt tot hijgen en puffen. Maar de beloning is ernaar: met een groepje andere gringos genieten we van een magische zonsondergang.

Na een nacht op een hard matras (maar ach, wat wil je voor 2 euro), vertrekken we ´s ochtends naar Isla del Sol, het eiland van de zon. Dit eiland dankt haar naam aan de Aymara, een inheems volk. Zij geloven dat het eiland de geboorteplaats is van de zon. Een plaatselijke gids (zelf Aymara) wijst ons de rots waaruit de zon geboren is, en toont ons de zon´s eerste voetstappen. Een indrukwekkend verhaal, in een geweldige omgeving. Als je naar de ene kant kijkt, zie je de kust van Peru, aan de andere kant die van Bolivia en overal om je heen dat prachtig glinsterende water. We maken een mooie wandeling over het eiland. Ik blijk wel nog duidelijk een beginnend backpacker... Als twee jongetjes me vragen of ik een foto van ze wil maken, denk ik dat ze het leuk vinden om zichzelf en hun schaapjes terug te zien op mijn schermpje. Judith wijst me er fijntjes op dat de heren dagelijks door tig toeristen op de foto gezet worden, en dat het de bedoeling is dat ik de ze betaal. Aha...

Terug in Copacabana vervolgen we onze reis naar Sorata, een klein bergdorpje in de Yungas. Sorata staat bekend om haar prachtige wandelomgeving, en dus vertrekken Judith en ik vol goede moed naar een grot, zo´n 12 kilometer van het dorp. Op de terugweg besluiten we te gaan voor de avontuurlijke route, langs de rivier. Na een half uurtje hiken komen we echter een obstakel tegen: een ravijn dat je alleen kunt oversteken via een smalle buis, die uitkomt bij een tunneltje door de berg waar je je doorheen moet wurmen. Ik zie mezelf al van die buis glibberen en in het ravijn verdwijnen, of klem komen te zitten in het kleine gat in de berg. Na enig beraad besluiten we daarom rechtsomkeert te maken. Op weg terug naar de bewoonde wereld ontmoeten we Carlos en Antonio. Met drie paarden zijn ze op weg naar huis, aan de andere kant van de rivier. Hun dorpje bestaat uit een paar huisjes, halverwege de berg. Er is geen doorlopende weg, en daarom zijn de jongens met de paarden inkopen wezen doen. Op hun sandaaltjes huppelen ze met het grootste gemak de berg af richting rivier, terwijl ik – voorzien van prima bergschoenen – maar liefst drie keer onderuit ga. Gelukkig loop ik achteraan en kan ik snel en ongemerkt weer overeind komen, want ik wil natuurlijk niet overkomen als bergkneus. Carlos wijst ons de juiste weg. Of het een gevaarlijke wandeling is? Nee hoor, heel veel toeristen doen het! Nou, dat valt tegen. We lopen over veel te smalle randjes, langs veel te diepe ravijnen en met veel te veel afbrokkelende steentjes. En steeds maar hopen dat we na de volgende bocht het dorp zouden zien liggen... Als we, na veel bloed (snij- en prikwondjes van mijn pogingen om houvast te zoeken bij rotsen en planten)en zweet (de tranen weet ik nog net binnen te houden ;)) er bijna zijn, krijgen we een lift van een lieve Boliviaanse familie. In de open achterbak van hun auto, opgevouwen tussen een aantal fietsen en andere spullen, rijden we terug naar het hostel. Gelukkig blijkt Sorata ook een prima plek om te chillen en bij te komen van onze wandelavonturen...

Samen met Judith reis ik terug naar La Paz. Daar moeten we afscheid nemen: Judith reist alleen verder en vetrekt daarna naar Nederland, ik ga terug naar Cochabamba. Wel even slikken: Judith heeft met de eerste weken echt op sleeptouw genomen en het werk zal heel anders zijn zonder haar... Gelukkig is er niet veel tijd voor treurnis, want ik moet hollen voor mijn bus. Daar heb ik geluk: ik zit naast een dame die 38 jaar in het onderwijs heeft gewerkt en nu op verzoek op scholen onderwijskundige trainingen geeft aan docenten. Ze vertelt me van alles over het Boliviaanse onderwijs en de problemen waar het mee te kampen heeft. Heel leuk en leerzaam... Op dit soort momenten ben ik extra blij dat ik de taal goed spreek, zodat ik echt in gesprek kan gaan!

Terug in Cochabamba gaat het ´gewone´ leven weer door. In de vakantieweken die resten geef ik, samen met biebjuf Narda, bijles aan kinderen die een beetje extra hulp nodig hebben. De samenwerking tussen ons beiden verliep echter niet vlekkeloos... In mijn vorige blog schreef ik nog enthousiast over de onderwijskundige plannen op school, die ik samen met Narda ten uitvoer zou brengen. Narda was in tweede instantie echter toch niet zo enthousiast over mijn bemoeienis met haar werkzaamheden. Daar was ik van tevoren al bang voor geweest, dus ik had al een keer gevraagd of ik niet in haar vaarwater kwam. Toen zei ze dat ze het alleen maar goed vond en ervan wilde leren, maar dat bleek niet helemaal waar... Na een aanvaring over iets anders bleek dat Narda mijn (enigzins kritische) vragen over de doelstellingen en werkwijze van de bibliotheek beledigend en respectloos had gevonden, en dat ze vond dat ik mijn plaats als vrijwilligster moest kennen. Oeps... Ik had gedacht dat we als twee onderwijskundigen met elkaar zouden kunnen praten en samenwerken, maar dat bleek dus niet zo te zijn... In eerste instantie leek dit het einde van onze samenwerking te zijn, maar gelukkig valt het uiteindelijk allemaal mee. Na een paar dagen slechts het hoogstnodige tegen elkaar gezegd te hebben, klaarde de lucht langzaam op en besloten we, impliciet, om er samen maar gewoon het beste van te maken. Ik hou me nu wat meer op de vlakte en ben een stuk voorzichtiger met mijn vragen en suggesties. Maar ik heb zelfs nog deels mijn zin gekregen: de directrice was het met me eens dat de bibiliotheek veel meer benut zou kunnen worden voor indivuele begeleiding van leerlingen die dat nodig hebben, en dus werken we nu in de vrije uurtjes met kleine groepjes leerlingen die een achterstand hebben in lezen en/of schrijven. Heel leuk, maar soms wel heftig om te zien hoe grote achterstand sommige kinderen hebben. Een leerling in groep zes die nog niet goed kan lezen, of een leerling van twaalf die nog steeds in groep vier zit omdat het maar lukt met schrijven. En dan ben je net lekker met ze aan het werk, blijkt er weer een leraar niet te zijn komen opdagen waardoor Narda opeens moet invallen, of is er een plotselinge vergadering, waardoor de boel in het water valt. Lang leve het Boliviaanse onderwijs!

Ondertussen begint Cochabamba steeds meer als thuis te voelen. Ik voel me een stuk meer op mijn gemak dan in het begin. Ging ik de eerste weken echt niet meer in het donker de straat op, nu fiets ik rustig om half acht van de sportschool naar huis. Liep ik in het begin als een ware toerist met mijn moneybelt onder mijn kleren over de markt, nu steek ik net als alle Boliviaanse dames gewoon mijn portemonneetje in mijn bh, en niemand doet me wat. Inmiddels heb ik ook een paar Boliviaanse vrienden die me fijntjes wijzen op de do´s en dont´s voor een gringa in Cochabamba. Met hen erbij blijken taxi´s opeens veel goedkoper, en weet ik op de markt zeker dat ik niet genaaid wordt. En ze kunnen me natuurlijk de leukste plekjes in de stad laten zien!

Mijn Spaans begint ook steeds meer te verbolivianiseren, al gaat dat lang niet zo snel als ik verwacht had. Hoewel ik voor mijn gevoel steeds meer typisch Latijns Amerikaanse of Boliviaanse woorden en uitdrukking gebruik, vragen mensen me nog steeds regelmatig of ik uit Spanje kom. Mijn Spaanse accent is kennelijk hardnekkiger dan ik dacht.... De slissende c en z was ik binnen twee weken kwijt, maar de manier van intoneren en de manier waarop ik bepaalde letters uitspreek en klemtonen leg veranderen niet zo snel. En ach, ik ben er maar gewoon trots op!

Ook heb ik de Boliviaanse folklore ontdekt. En: ik ben fan! Ik moest even wennen aan de muziek, maar ondertussen zing ik de bekendste folkorekrakers al heerlijk mee. (Benieuwd hoe Boliviaanse folklore klinkt? Check de groep Kjarkas, via YouTube). De folkloredans vind ik al helemaal geweldig. De traditionele Boliviaanse dansen zijn vaak met partner, maar er is weinig fysiek contact; je danst vooral tegenover elkaar en om elkaar heen. Dat maakt het meteen een stuk makkelijker om een dansje te wagen met een willekeurige jongeman, zonder meteen aan alle kanten betast te worden. Bovendien zijn de pasjes simpel, waardoor je al snel een leuk nummertje meedanst. Het leuke aan Bolivia is dat iedereen danst, man en vrouw, jong en oud. Zo sta je ineens op een feestje met een opa te dansen, of met een pukkelige puber... En de Bolivianen vinden het prachtig om een buitenlandse als ik te zien zien meehobbelen ;-).

Ik doe ook een poging om panfluit te leren spelen. Eddy, de muziekleraar van mijn school, wil me maar al te graag helpen te leren spelen, liefst in ruil voor een handtekening onder een huwelijksakte. Hij wil namelijk graag naar Europa, en heeft zich in zijn hoofd gehaald dat ik met hem moet trouwen om hem van een visum te voorzien. Even denken.... nee, dank je. Hij blijft hardnekkig proberen, ik blijf hardnekkig nee zeggen, en ondertussen zijn we een soort van vrienden. Zo is het leven voor een Europese in een land als Bolivia, haha. Het doet je wel weer beseffen wat een rijkdom wij hebben en wat een mazzel je hebt als je in Nederland geboren bent. Wij reizen zonder problemen de wereld over, terwijl mensen hier dromen van een leven in Europa, maar hun droom heel moeilijk waar kunnen maken... (Vrijwilligers voor een huwelijk met een leuke, kleine, Boliviaanse muziekleraar kunnen zich bij mij melden ;-)).

Tussen al het Boliviaanse door vergeet ik trouwens ook mijn Nederlandse roots niet. Vorige week heb ik mijn verjaardag op school gevierd met pannenkoeken, stoelendans en cakejes versieren, en gisteren stond ik in de sportschool te zweten op No Limits van 2 Unlimited. Dan voelt Nederland even helemaal niet zo ver... Vanaf volgende week ga ik ook beginnen met een nieuwe, heel Nederlandse job: lesgeven op de Nederlandse school, een klein schooltje voor kinderen met één of twee Nederlandse of Belgische ouders die hier in Cochabamba wonen. Vaak gaan deze kids op termijn weer terug naar Europa, en het is dus belangrijk dat ze goed Nederlands leren spreken, lezen en schrijven. Directrice Annemieke runt de school al jaren vol enthousiasme, en was naarstig op zoek naar wat hulp. En mij heeft het altijd al superleuk geleken om Nederlandse les te geven. Een klassieke win-win situatie dus! Ik ga twee middagen per week aan de slag met kids uit de bovenbouw en het voortgezet onderwijs. Omdat de school zo klein is (nog geen 20 leerlingen), is het onderwijs heel kleinschalig en individueel. Het tegenovergestelde van de school in Buena Vista dus, waar de klassen uitpuilen en de leerkrachten hun aandacht over 45 kids moeten verdelen. Een mooie afwisseling, en hopen dat ik leuke materialen van de Nederlandse school kan vertalen om in Buena Vista te gebruiken!

Eind deze week ga ik weer even op de toeristische toer. Nu ik bijna drie maanden in Bolivia ben, moet ik om visatechnische redenen even de grens met Peru over. Maar eerst moet ik morgen meemarcheren in de grote scholenoptocht van Cochabamba. Compleet met uniform, schoolband en vlaggen. En daarna, aangezien alles hier gevierd wordt met eten, een eetfestijn met mijn collega´s. Ik ben benieuwd... foto´s volgen!

Wederom sluit ik af met het voornemen vaker te gaan bloggen. En dit keer ga ik echt proberen het waar te maken!

Un abrazo fuerte (een dikke knuffel) voor iedereen, en tot snel!