Bezoek!

Hola a todos!

Jawel, ik leef nog... Heb inmiddels maar geaccepteerd dat ik hier geen toegwijd blogger zal zijn, maar het is inmiddels wel weer eens hoogste tijd voor een update! Ik heb de laatste tijd namelijk allerlei bezoek gehad, van welkome en minder welkome gasten...

Allereerst was daar mijn moeder. Mijn lieve, stoere mamsie die gewoon in het vliegtuig is gestapt om een maandje Bolivia te leren kennen. Wat heerlijk om haar weer te zien en een tijdje lekker dichtbij te hebben! Ze is komen kijken op school, heeft kennisgemaakt met al `mijn` kinderen, mijn huisgenootjes en het Boliviaanse leven en eten. En voor mij bracht ze juist een stukje Nederland mee: stroopwafels, kaas, pepermuntjes en heel veel materiaal om hier op school te gebruiken. Genieten!

Samen hebben we een geweldig reisje gemaakt naar een paar van Bolivia`s mooiste plekjes. Hoogtepunt was een driedaagse trip rond Uyuni. Met vier andere toeristen, een gids en een kok in een jeep gepropt hebben we de meest ongelooflijke en prachtige natuurverschijnselen mogen aanschouwen. Groene, witte en roze meren, flamengo`s, woestijnlandschappen en een zoutvlakte zo groot dat je om je heen niets dan wit ziet. Echt geweldig, we waren allebei diep onder de indruk...

Een ander hoogte- en tegelijkertijd dieptepunt was een bezoekje aan de mijnen in Potosí. Sinds de Spaanse conquistadores daar zilver hebben ontdekt dalen veel mannen en jongens (sommige zijn pas 13!) dagelijks af in de mijnen, op zoek naar goede aders. En wij toeristen mogen er achteraan om te kijken hoe dat is... En wow... als er een hel bestaat dan denk ik dat die aardig lijkt op hoe het daar, binnenin die berg, is. Langzaam liepen we door de mijnschachten, dieper en dieper de berg in. Hoe verder we kwam, hoe donkerder, warmer en nauwer het werd en hoe moeilijker je kon ademhalen. Mijn keel zat zo vol stof dat ik na een half uurtje weinig meer kon dan fluisteren, en hopen dat we snel weer naar boven zouden gaan. En ondertussen zijn de mijnwerkers keihard aan de slag: ze hakken in de wanden, gooien brokken steen in karretjes en trekken die handmatig (!) de berg uit. Moet je je voorstellen, in een donker, heet en zuurstofarm hol een kar van honderden - zo niet duizenden - kilo`s vooruittrekken. En dat alles zonder mondbescherming, want de maskers die er bestaan maken het ademhalen alleen maar moeilijker... De mijnwerkers verzachten hun harde werk door cocabladeren te kauwen. Deze geven energie en onderdrukken honger en slaap. Maar ja, het voorkomt niet dat de meeste mijnwerkers voor hun veertigste overlijden aan longproblemen of andere ziektes die ze in de mijn hebben opgelopen. Voor mij was het een ervaring die ik nooit zal vergeten. Bij elk zilveren kettinkje dat ik vanaf nu koop zal ik even denken aan de hel waar het vandaan komt...

Mijn moeder zit alweer lang en breed in Nederland, maar gelukkig ben ik niet alleen achter gebleven. Ik heb namelijk gezelschap van parasieten en schimmels, die mijn darmen bevolken. Sinds twee maanden loop ik te rommelen met mijn buik. Zoals een goede moeder betaamt dwong ze me met zachte hand om toch maar eens naar de dokter te gaan, die een parasiet constateerde. In eerste instantie vond ik het nog wel amusant: nog iets om toe te voegen aan mijn lijstje van ervaringen in een ontwikkelingsland. Maar toen na een medicijnkuurtje de klachten net zo hard weer terugkwamen en ik steeds vaker moe, slap en chagerijnig werd was de lol er wel af. Vorige week ben ik naar het ziekenhuis geweest, waar ze me volledig door de molen hebben gehaald: allerlei monsters onderzocht, een echo en zelfs een endoscopie (buis in je strot zodat ze in je maag kunnen kijken, heerlijk...) De dokter concludeerde dat ik parasieten, een schimmel én gastritis heb. Nu ben ik dus aan de medicijnen en op een brood-, pasta-, frituur- en alcoholvrij dieet. Niet je van het natuurlijk, maar heb het er graag voor over als ik straks niet meer hoef te rennen naar de wc (en dat op een school waar zelden stromend water is)...

Vandaag is er nog meer bezoek: het is Allerzielen, de dag waarop heel Bolivia (en de rest van de katholieke wereld) haar doden herdenkt. De ochtend is sober en wordt vooral in familiaire kring doorgebracht. Mensen bereiden de favoriete gerechten van hun overleden familieleden en zetten die op een grote tafel. Om 12 uur `s middags verwachten ze de ziel van de overledene, die zich aan de heerlijkheden tegoed komt doen. Daarna mogen anderen mee komen snoepen van wat er op tafel staat, in ruil voor gebeden voor de dode. ´s Middags gaan mensen naar de begraafplaats, waar ze nog meer eten uitdelen aan mensen die bidden voor hun geliefde. Als ik mijn Boliviaanse amigos moet geloven mondt dit uit in een groot eet- en drinkfestijn, compleet met feestbands die de doden een serenade toebrengen. Het is hier nu één uur `s middags, dus ik vertrek straks met mijn huisgenootjes richting begraafplaats om dit schouwspel te bekijken.
Voor mij is het een dag met een dubbel gevoel: aan de ene kant is het de zoveelste nieuwe ervaring met de Boliviaanse cultuur en wordt het ongetwijfeld een vermakelijke middag. Maar aan de andere kant brengt een dag als deze die ene ziel die ik mis wel weer even heel dichtbij. Het lijkt ongelooflijk dat het al bijna een jaar geleden is dat mijn vader is overleden. Heel vaak zie en beleef ik dingen die ik graag met hem zou willen delen, omdat ik weet hoe mooi en leuk en interessant hij het zou vinden. En als ik de kinderen en de familiesituaties hier zie dan ben ik meer dan ooit dankbaar voor de lieve, sterke, geïnteresseerde en betrouwbare vader die ik 23 jaar lang heb mogen hebben... Ter ere van hem, en in lijn met de tradities van hier zal ik vanavond een Hollandse pot klaarmaken. Het zou leuk zijn als hij hem zelf kwam opeten, maar aangezien ik er niet heel erg van overtuigd ben dat hij (met of zonder rolstoel) uit de hemel komt neerdalen, zal ik `m zelf maar soldaat maken, samen met de lieve huisgenoten die ik hier heb. Op de beste vader van de wereld!

Liefs,

Hanna

P.S. Ik plaats snel weer foto`s, maar zit weer eens op een onwillige computer...