Trippin´

Dag lieve allemaal!

Na een GEWELDIGE trip door Guatemala en Mexico ben ik weer back in Bolivia. Hoogste tijd dus voor een update!

Mijn vorige blog schreef ik vanuit Santa Cruz, Bolivia. Van daaruit vloog ik (met omwegen, want ik wilde tenslotte het cheapste ticket), naar Guatemala. Superspannend, want na bijna 4 jaar (!) ging ik eindelijk mijn Mexicaans-Amerikaanse amiga Krystal weer zien. En maar hopen dat we elkaar nog leuk genoeg zouden vinden om twee maanden samen te reizen... Dat bleek gelukkig helemaal goed te zitten. Nog geen vijf minuten na mijn aankomst leek het alweer alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Zij lepelde de Nederlandse woordjes op die ze ooit geleerd had, we lachten om mijn Spaans-Boliviaanse accent en verheugde ons samen op alle avonturen die we gingen beleven.

Ook de vrienden van Krystal, waar we de eerste weken zouden logeren, bleken super. Amerikaanse Micheal en haar echtgenoot Jorge namen ons meteen op sleeptouw, propten ons vol met heerlijk Guatemalteeks eten en lieten ons een paar van de mooiste plekken van hun land zien. En wow, Guatemala is prachtig! Mijn eerste jungle-ervaringen, op een binnenband over een ondergrondse rivier dobberen terwijl de vleermuizen rond onze hoofden vlogen, marshmallows roosteren in de lava van een vulkaan, zwemmen in het blauwste water dat ik ooit gezien heb, inmense Maya-ruines bewonderen...Echt super! Met de familie van Jorge vierden we kerst (met vuurwerk om 12 uur!) en Oud&Nieuw (nog meer vuurwerk, afgeschoten vanaf stellages die dappere mannen op hun rug dragen terwijl ze door de straten dansen).

Maar Guatemala heeft helaas ook mindere kanten. Het voelt namelijk een stuk minder veilig dan Bolivia. Onze gastheer was kort geleden nog beroofd van zijn auto - met een pistool tegen zijn hoofd. En iedere winkel, iedere woongemeenschap, alles wat maar een beetje waarde heeft wordt bewaakt door mannen en vrouwen met enorme geweren. Zelfs de gidsen die met ons een vulkaan beklommen waren gewapend en schoten waarschuwingsschoten af, zodat mogelijke rovers zouden worden afgeschrikt. Slik... Jorge en Michael beschermden ons dan ook als leeuwen. Alleen op pad gaan zat er niet in, en ze bleven ons inprenten hoe gevaarlijk Guatemala wel niet was. Lief, verantwoordelijk, maar soms ook een beetje verstikkend. Na 2,5 week waren Krystal en ik dan ook meer dan klaar om onze backpacks om te binden en met z´n tweetjes op pad te gaan... Op naar Mexico!

En Mexico... wat kan ik zeggen? Que Viva! Voor Krystal was het haar eerste reis door het land waar haar roots lagen. Vanaf het moment dat we de grens over gingen werd het haar missie mij alles te laten zien, horen en proeven wat zij kende. En samen ontdekten we steeds meer... De prachtige natuur, het heeeeerlijke eten, de indrukwekkende Maya-cultuur, de trots van de Mexicanen op hun land, de geweldige fiestas... Nu begrijp ik waarom de zangeres zonder naam dit het land van al haar dromen noemde :-).

Om het land en haar mensen nóg beter te leren kennen - en voor een beetje extra avontuur - waagden we ons aan CouchSurfing (CS). CS is een website waarop mensen van over de hele wereld hun (slaap)bank of logeerbed aanbieden aan toeristen. Een geweldige manier om locals te leren kennen en een land door hun ogen te zien. Op verschillende plekken in Mexico hebben we bij heel verschillende mensen geslapen: muzikant Pepe, die ons een avond lang vermaakte met Mexicaanse muziek, gids Manny, die ons de beste tips gaf voor een trip door zijn regio, bareigenaar en extreem partyanimal Franco, waar we de avonden feestend en de dagen brak in bed doorbrachten, designers Lorena en Daniel en hun supermoeder (vanaf nu onze CS-oma) Rosa, die ons meenamen naar boerenactivisten in Chiapas, leraar en - alweer - partyanimal Jerbo en zijn vrienden, waar we geweldig hebben gefeest, en homostel Ahmed en Bronson, die ons gay Mexico City lieten zien... Allemaal waren ze open, gastvrij, en showden ze ons het beste van hun hometown. Echt geweldig! Ik kan niet wachten om straks in Nederland zelf te gaan hosten!

En toen kwam de dag, DIE dag: Krystal en ik moesten afscheid nemen. Na anderhalve maand waarin we bijna onafscheidelijk waren geweest (Krystal: ´The only times I´ve been alone were when you were taking a shower or a sh*t´) ging ik terug naar Bolivia en zij naar haar familie in het noorden van Mexico. We waren allebei moe van het reizen, maar nog lang niet van elkaar. En dus kwamen er veel knuffels, een paar traantjes en I love you´s en I´ll miss you´s aan te pas. Maar zeker weten dat we nu niet weer vier jaar voorbij laten gaan voordat we elkaar weer zien!

Gelukkig had ik meteen na het afscheid van Krystal alweer iets om naar uit te kijken: Sadiye! Een van mijn lieve middelbare schoolvriendinnen, die al een paar maanden door Zuid-Amerika reist, kwam naar Cochabamba om samen carnaval te vieren. Voor de tweede keer in twee maanden een weerzien met een supervriendin. Echt heerlijk om iemand van thuis te zien, samen te kletsen over alles en iedereen en te feesten tijdens carnaval! Carnaval gaat hier gepaard met een waterfestijn... Constant vliegen er waterballonnen over straat, of word je beschoten met een supersoaker of schuimpistool. En natuurlijk zijn blanke meisjes een extra fijn doelwit... Iedere trip naar het werk, de supermarkt of het internetcafé is spannend. Hou ik het droog? Met Sa, mijn huisgenoten en andere vrienden vertrokken we zaterdag naar Oruro, the place to be voor carnaval. Zeiknat genoten we vanaf tribunes van de eindeloze optocht van dansgroepen, terwijl we ons warmhielden met rum en wodka. Een mooi feestje :-).

Maar goed, er moet natuurlijk ook weer gewerkt worden. Buena Vista en de Nederlandse School draaien weer op volle toeren, terwijl ik hard mijn best doe om weer een beetje in het ritme te komen. Het is in ieder geval geweldig om ´mijn´ kinderen weer te zien, en ik neem me voor om volop te gaan genieten van de vier maanden die me nog resten...

Hoogste tijd om een einde te breien aan dit ellenlange verhaal. Nu weet ik weer waarom ik beter iets vaker kan bloggen, haha. Goed voornemen voor 2010 :-)

Liefs en tot snel!

Hanna

P.S. Terwijl ik door het zuiden van Mexico struinde, stuurde mijn blog een berichtje naar al mijn ´volgers´ (wat klinkt dat heerlijk Twitter) dat ik op 1 februari thuis zou komen. Niet dus... :-) Ik was even vergeten mijn reisgegevens aan te passen. Maar ik blijf dus nog even weg, pas in juni zet ik weer voet op Nederlandse bodem!