En we gaan nog niet naar huis...

Deze keer een bericht vanuit Santa Cruz. Gisteren ben ik vetrokken uit Cochabamba en morgen vlieg ik naar Guatemala: op naar een backpackavontuur in Midden-Amerika, samen met Krystal, een Mexicaans- Amerikaanse vriendin die ik in Madrid heb ontmoet.

Mijn vetrek maakt nostalgisch: een half jaar Cochabamba, in een flits voorbij gegaan... Terwijl de bus gisteravond vanaf de terminal de stad door reed, realiseerde ik me dat Cochabamba het afgelopen half jaar mijn thuis is geworden, net zoals dat ooit gebeurde in Madrid. Alles wat een half jaar geleden nieuw en vreemd was voelt nu vertrouwd: de bergen om me heen, de chaos in het verkeer, op de markt en in de busterminal, de politieke kreten op muren, de dametjes in traditionele kleding, de eetstandjes met spiesjes van koeienhart, het Christusbeeld dat op de stad neerkijkt... Ik wil nog niet naar huis!

Gelukkig hoeft dat ook niet: ik heb besloten om na mijn backpacktrip nog een half jaar terug te komen naar Cochabamba! Ik geniet nog steeds enorm van het werk en het leven hier en keek er al een tijd tegenop om dat te verruilen voor donker en koud Nederland. Toen ik dat gevoel aan mijn moeder opbiechtte, riep ze meteen dat ik dan maar langer moest blijven. En toen begon het te kriebelen... Kan dat wel? Waarom eigenlijk niet? Wat houdt me tegen? Welja: IK BLIJF! Nog een half jaar werken, leren en genieten in Buena Vista en op de Nederlandse School. Een fijn vooruitzicht!

Het had en heeft trouwens allemaal wel wat voeten in de aarde. Vooralsnog verblijf ik met een toersitenvisum in Bolivia, maar dat kan niet nog een half jaar. Ik moest dus een verblijfsvergunning zien te krijgen... Omdat ik sociaal werk doe, kon het aartbisdom van Cochabamba me hierbij helpen. Ik moest dan alleen wel als katholieke missionaris door het leven... Wie had dat gedacht, ik als bijna-non? ;-)
Het aanvragen van mijn visum is ook meteen mijn eerste echte ontmoeting geweest met Boliviaanse autoriteiten - en de corruptie die daarbij hoort. Een extra centje om zaken sneller te doen verlopen, een vriendendienstje hier en een dealtje daar... En dan nog wil het niet lukken! Al meer dan een maand wacht ik op een verklaring van Interpol, een bewijs dat ik niet internationaal gezocht wordt. Zolang die niet binnen is, mag ik geen visum aanvragen. En aangezien ik nu het land verlaat, moet het hele proces als ik terugkom weer opnieuw worden ingezet. HIV-test, antecedentenonderzoek... Blegh! Je moet er wat voor over hebben zullen we maar zeggen...

Maar nu eerst twee maanden op avontuur: nieuwe landen zien, nieuwe mensen leren kennen, en na meer dan drie jaar eindelijk herenigd met mijn lieve amiga. Ik zal jullie op de hoogte houden, zodat jullie - arme mensen die wel in koud en donker Nederland zitten - kunnen meegenieten van al het moois dat Midden-Amerika ongetwijfeld te bieden heeft!

Liefs,

Hanna

P.S. Dat ik langer wegblijf betekent trouwens niet dat ik jullie allemaal niet mis! Kerst ver van huis blijft toch raar, en de tropische temperaturen hier onderdrukken ieder kerstgevoel. Zou het helemaal niet naar vinden om even in Nederland om een hoekje te kijken... Maar in plaats daarvan zal ik straks in Guatemala proosten om mijn eerste tropische kerst en even aan jullie allemaal denken :-)