Bienvenidos a Bolivia!

Daar is ie dan: mijn eerste blog vanuit het verre, hoge en mooie Bolivia. Hij heeft even op zich laten wachten, maar waar moet je beginnen met schrijven als alles nieuw, vreemd en spannend is? Na twee weken zit mijn hoofd nog steeds zo vol eerste indrukken dat ik alleen maar kan hopen dat deze blog eindigt in een coherent verhaal. Bare with me, dus...

Het lijkt alweer lang geleden, mijn eerste kennismaking met Bolivia: het vliegveld van La Paz. Na een lange reis langs Newark en Lima raakte het vliegtuig op grote hoogte de Boliviaanse grond. Terwijl ik richting de balie liep om alvast in te checken voor mijn aansluiting naar Cochabamba, zag ik door het raam een groot billboard: "Welkom in La Paz. Je bent nu 4.061 meter dichter bij de hemel." Mijn hart ging er letterlijk van tekeer: de plotselinge overgang van bijna zeeniveau in Lima naar een hoogte van vier kilometer laat je niet ongemoeid... Gelukkig ligt Cochabamba een stuk lager, op ´slechts´ 2800 meter. Maar ook hier, en ook nu nog, merk ik dat wij Nederlanders geen hoogte gewend zijn. Een klein sprintje om de bus te halen eindigt al met mijn tong om mijn knieën en een heuveltje op fietsen is een flinke uitdaging...

Fietsen is an sich trouwens al een avontuur, in de hectiek van het Cochabambaanse verkeer. De meest belangrijke verkeersregel hier is dat je heel goed moet opletten om niet platgereden te worden. Lang niet alle automobilisten hier zijn in het bezit van een rijbewijs, en zij die er wel één hebben hebben die lang niet altijd middels rijlessen verkregen... In Nederland wilde ik me al wel eens opwinden over domme, roekeloze automobilisten die geen rekening houden met fietsers, maar Nederland is een waar fietsparadijs vergeleken met Bolivia. Maar ach, ergens is het ook wel weer een avontuur: altijd op mijn hoede voor plotselinge remactie, in- en uitvoegmanouvres, en openslaande autodeuren manouvreer ik me door de straten. Dat maakt in Nederland saaie ritjes naar de supermarkt of het busstation opeens een stuk leuker!

Ergens ten zuiden van de stad, een busritje weg, staat de school waar ik werk: Atiy (voor de geïnteresseerden: check www.atiy.nl). Zo lang je in het centrum van Cochabamba bent, merk je niet heel veel van de armoede die Bolivia kent. Ze zijn er wel, de straatkinderen, de mensen die liggen te slapen in een portiek of een parkje, de jongens die met een jongleursact bij een stoplicht wat geld proberen te verdienen, maar als je in de ´goede´ buurten blijft zie je vooral ook leuke huisjes, parkjes, supermarkten en restaurants. In Buena Vista, waar de Atiy school staat, is de armoede veel zichtbaarder. Grote gezinnen in kleine huisjes, moeders die de was doen in vies water langs de weg, broodmagere straathonden en kinderen die soms rondlopen in vieze of kapotte kleding. De Atiyschool is 12 jaar geleden in samenwerking tussen Bolivia en Nederland opgezet om de kinderen uit Buena Vista de kans te geven om goed onderwijs te volgen. Tegenwoordig kent de school zo´n 500 leerlingen: ´s ochtends gaan de jongere kinderen naar school (ongeveer t/m de Nederlandse groep 7), ´s middags de ouderen. Alle medewerkers van de school zijn Boliviaans, behalve Anna, de vaste kracht van Atiy in Bolivia, en Judith, een andere Nederlandse vrijwilligster. ´s Ochtends werken Judith en ik in de bibliotheek, waar leerkrachten een deel van hun klas heen sturen om te werken aan taal-, reken- of knutselopdrachten. We helpen biebjuf Narda met het voorbereiden van lesmateriaal en de kinderen helpen met de opdrachten waar ze aan werken. ´s Middags verplaatsen we ons naar de medische post van Buena Vista en bieden we naschoolse opvang voor de kinderen die wel een beetje extra aandacht en ondersteuning kunnen gebruiken. Hun ouders zijn bijvoorbeeld de hele dag de hort op om te werken in de stad, of zijn door alcoholisme niet in staat hun kinderen voldoende structuur en warmte te bieden. We helpen deze kinderen met hun huiswerk, doen spelletjes of kijken een filmpje. Heel leuk, maar wel intensief. Hoewel we ´maar´ van half negen tot vier werken, ben ik iedere avond doodop.

Ik probeer deze eerste maand op het project zoveel mogelijk om me heen te kijken en te ervaren hoe dingen hier gaan op school. De directrice lijkt erg open te staan voor onderwijskundige ideeën en suggesties, maar ik wil eerst het systeem en de mensen goed leren kennen. De biebjuf waar ik ´s ochtends mee werk studeert ook onderwijskunde en ik heb beloofd haar te helpen met de curriculumplanning voor het rekenonderwijs in de bovenbouw. Meteen al iets in mijn onderwijskundige straatje ;). Verder gaan Judith en ik vanaf deze week af en toe lessen observeren en onze bevindingen bespreken met de directrice. Ben benieuwd...

Oei, ik scroll eens omhoog en zie een ellenlang verhaal. En dat terwijl ik nog niet eens heb verteld over mijn huisje, een klusweekend in de bergen waar we twee dagen lang hebben gewerkt aan een internaat in opbouw, het folklorische dansfestival op school, de gekte rond moederdag, de aankomende dag van de leraar waar Judith en ik een dansoptreden gaan weggeven, de Nederlandse school waar ik waarschijnlijk een paar middagen per week ga werken om kinderen met Nederlandse of Belgische roots taalles te geven en het kindertehuis wat ik heb bezocht. Dat bewaar ik allemaal voor een volgende blog, en ik beloof bij deze dat die niet zo lang op zich zal laten wachten als dit verhaal...

Rest mij om als een ware Boliviaanse afscheid te nemen met de Zuid-Amerikaanse versie van het Italiaanse ciao: ¡chao! Hasta pronto!